Rozmowy w drodze

Co dziesiąty bezrobotny w Polsce ma wyższe wykształcenie. Według danych Ministerstwa Pracy pod koniec marca 2012 zarejestrowanych było blisko 236 tys. bezrobotnych, którzy ukończyli wyższą uczelnię. To o ponad 9,9 tys. więcej niż pod koniec 2011 roku. – te informacje dostępne są za pośrednictwem telewizji, radia, gazet oraz Internetu.

Tymczasem nieświadomi niczego, studenci pierwszego roku jadąc autobusem, podekscytowani rozmawiali o swoich poważnych, studenckich sprawach…

– Z kim macie prawo rzymskie? – zapytał chłopak

– No… z taką kobietą, nie pamiętam nazwiska, co niby wygląda na miłą, ale chyba jest straszna. – odpowiedziała dziewczyna.

– Ona ma wygląd takiej wrednej matematyczki. Tylko czeka, aż będzie mogła nas gnębić. – dodał chłopak

– Ja to się boję jeszcze logiki i Łaciny. Dużo osób z naszego roku miało w liceum Łacinę. Ja nie miałam. A ty?

– Też nie miałem. Jesteśmy tacy nieprzygotowani do tych studiów. Oby na Łacinie nie było gramatyki, bo podobno jest strasznie trudna. Jeśli będą tylko jakieś rzeczy, których można się nauczyć na pamięć to spoko, ale gramatyki nie chcę. Ciekawe z kim jest Łacina. Możemy przecież trafić na świra, co będzie nas cisnął. – stwierdził chłopak.

– Podobnie może być z logiką. My chyba na logice jesteśmy w tej samej grupie, co? – zapytała z nadzieją dziewczyna.

– Nie wiem, być może. Ja staram się być skupiony i wszystko notować, a nie rozglądać na boki. – odparł oburzony.

Po tej wymianie zdań zaczęli rozmawiać o książkach. W końcu, co pozostaje biednej dziewczynie, która wypatrzyła go sobie z tłumu dzielnych, przyszłych, bezrobotnych, a o on jej nawet nie zauważył.

Słynny, żółty tramwaj w Lizbonie.
Ciekawe jakie w nim odbywają się rozmowy...

Poza tym naprawdę ciekawy jest fakt, że w autobusie lub tramwaju można się bardzo wiele dowiedzieć na temat życia innych. Wczoraj długowłosy mężczyzna informował przez telefon swojego kolegę (a przy okazji wszystkich pasażerów tramwaju):

– Postanowiłem, że jak dostanę wypłatę to zapłacę za gaz. Będę miał już z głowy i nie będzie się to za mną ciągnęło. A wiesz, że ten gaz to cały czas jest zapisany na mamę, która zmarła 6 lat temu, ale pani powiedziała mi, że jak przyniosę akt zgonu to na mnie przepisze. – tutaj nastąpiła chyba dłuższa wypowiedź kolegi.

I znowu odezwał się długowłosy mężczyzna. – Tak, wystarczy akt zgonu. No to, co widzimy się jutro wieczorem z tym aktem zgonu i wszystko załatwimy? Trzymaj się! – odłożył słuchawkę, ale za chwilę wybrał inny numer.

– Witam. Jak się czujesz? Ja mam kilka problemów…. – po drugiej stronie słuchawki padło pytanie. – Nie, nie wiem, co z Aśką ona jest pewnie na mnie wkur… jak zawsze. Ale mam nadzieję, że jej nie mówiłeś tego, co ci wczoraj powiedziałem. – znowu pytanie po drugiej stronie. – Tak, bo tego nikt nie wie oprócz ciebie. Wiesz tego, co ci wczoraj mówiłem…

Jestem pewna, iż cały tramwaj czekał na to, że mężczyzna przypomni swojemu koledze, o jaką tajemnicę chodziło. Niestety, miał resztki rozsądku i z tramwaju wysiadłam w niewiedzy.